Mijn land, onze Westhoek

DIT IS MIJN LAND

Het land staat in lege halmen rietgras
te kleumen aan de waterkant.
Het is najaar en weer wachten wij.
De wind krimpt. Achter de kim in een

buil van licht schuilt hoog zwanger een
zachte regen. Ineens voluit
als een open mond verbazing
stort het licht in weidse akkers neer.

Lui ligt de zon op haar rug, te
stoeien op het watervlak. Even
maar beroer ik haar met mijn pink.
Dit is mijn land mijn vrij asiel.

SOMS

Soms als de zon in de middag is
en ‘t Blote ligt te apegapen,
- mussen vallen van de hooiberg, -
waad ik door riet en waterwied.

De aarde voelt als een jong gezin.
En de wind heeft blond haar en dijen
zachter dan water vol eendenkroos.
De kikkers voelen hun onrust zwellen

en zwijgen in alle talen.
In hun ogen trilt het dierenrijk.
Bij de kortwoner aan de overkant
krult het vuur zich dubbel van lachen.

IN DIT LANDSCHAP

Tot de knieën in het water
de kraag rechtop het rietland
laat plots al zijn vogels los.
De wind fluit de bomen uit en

proeft het mos van schors en varen.
In dit landschap met regenmond
ligt achter halmen van gras
de zon met weitas en geweer.

Tussen haar lippen gekruist hangt
een vlinder in een spinnenweb.
Boven het water even talmt
een vogel waar een vis opstuift.

VINKEM OP DE SCHREVE

Ik heb op zijn Frans gemind
in dit koninklijk bordeel
Vinkem op de Schreve.
Sinds is zij in al mijn

zinnen vrouwe Camelot
teugel van mijn Pegasus.
Haar huid zit om de perzik
in mijn hand het parfum

van haar lichaam hangt in
de lucht die ik adem.
In de wiekslag van een meeuw
hoor ik haar schaterlach.

Zij is mijn evangelium
geen vrucht smelt in mijn mond
of ik denk aan haar.
Vinkem op de Schreve.

DE REIGER ZWEEFT

In dit verzopen land
ogenver van mensen
op een grasspriet van het
water in dit landschap

dat geen landschap is
liggen wij een vogel
dichterbij op hoge poten
loopt zich krom

klimt stijgt tegenzon
hapt naar wind hink-stap-sprong
op zijn kruin draden van
zilver kousjes van grijs

in ontstellend geel
de reiger zweeft zij beeft
als zij haar lippen
om mijn voorhuid legt.

DIT FYSIEKE LAND

            voor Ginette

In de wolken lopen
op het water wandelen
van de aarde tuimelen
het is mij om het even

als ik maar even naast jou
tien stappen lopen kan
in dit fysieke land dat
naar verse regen ruikt

waar hazen je overhoop
rennen vogels er voor de
hand liggen handgeklap
van duiven geëxciteerd

door ons ongemeld bezoek
en jou een zoen geven
op je huid van zijde die
ik nooit verknippen zal.

ALS EEN GEWIJDE

Een wit gewaad vol diepe plooien,

in mijn hand een rozensnoer van tijm,

ingetogen langs de oever in

een weiland grijs van rijm ik reis.

De nacht ligt als een kat te spinnen.

Onder de schors van de bomen rijpt het licht.

In het water de schemer van een

gezicht, dat opgeschrikt de ogen wendt.

Omslachtig ik snuit mijn neus van kruid

tussen de duimen van een waterplant.

Een kikker veert op van het toilet.

Een klein verlet op mijn lange reis.

Thierry Deleu